Edi Rama e braktisi me shpejtësi parlamentin të martën paradite duke njoftuar se do të udhëtonte drejt Italisë për të përmirësuar, tek fqinjët, imazhin që vendit po ia prishin protestat e opozitës. Ai u shfaq pak pas mesnatës në pjesën e tretë të “Porta a Porta”, te Bruno Vespa, me një format që do ta kishin zili edhe emisionet më servile të Tiranës. Përballë pati një gazetar, Pietro Senaldi, që merakosej për prishjen e stabilitetit shqiptar, si pasojë e ndërhyrjes së fuqive antiperëndimore, mikun e tij Igli Tare, që i sjell falas çarterin për të parë në stadium Kristiano Ronaldon dhe një investitor që merret me biznesin spitalor në Shqipëri, Mimmo Petrosillo.
Sikur për pak çaste aty të mos ishte shfaqur një intervistë me tone tejet kritike e Lulzim Bashës, e gjitha do të kishte lënë shijen e një propagande bajate, nga ato që qeveritë e vendeve të botës së tretë, i kontraktojnë me sektorët e marketingut të mediave të mëdha.
E gjitha ajo shfaqe e gërditshme, me siguri nuk u ka ndihmuar as italianëve, pjesa më e madhe e të cilëve në atë orë gjendeshin në gjumë dhe as shqiptarëve, që të tilla “mis en scene” i shohin me bollëk në ekranet e tyre.
Por, ajo i ka volitur një njeriu, Edi Ramës, që me sa duket me receptorët mjeshtërisht të stërvitur prej propagandisti, e ka nuhatur mirë rrezikun që po i kanoset.
Që nga protesta e opozitës në 16 shkurt dhe më tej, pas vendimit radikal për djegien e mandateve, Shqipëria është rikthyer në vëmendjen e Perëndimorëve. Natyrisht, duhet thënë hapur dhe qartë se nga kancelaritë euro- atlantike Edi Ramës nuk i ka hyrë asnjë gjemb në këmbë. Të gjithë pothuajse një zëri kanë dënuar aktet e dhunës dhe sjelljen ekstremiste të pakicës për të braktisur kuvendin. Në këtë aspekt, për pushtetin e rilindjes, situata duket ende rozë.
Por, një vëzhgues i vëmendshëm nuk mund të mos këqyrë një lëvizje tektonike që zhvillohet me sens të kundërt. Një mori mediash prestigjioze kanë rikthyer sytë nga Tirana. Sipas devizës së njohur të këtij profesioni, se lajm është vetëm lajmi i keq, ato po përpiqen të kuptojnë arsyet e asaj që po ndodh në Tiranë. Dhe “Rai 2” e dha verdiktin e tij : trafikantët e drogës që blejnë vota (poshtë).
Pas 16 shkurtit, francezja “Liberation” ia atribuoi protestat, rrugës që po ngrihet kundër krimit të organizuar dhe korrupsionit . “France 24” vëzhgonte se rinia shqiptare e sheh veten jashtë vendit, ndërsa pothuajse të gjitha të përditshmet e përtej Adriatikut sollën korrespondentët e tyre në Tiranë.
Kush e njeh mirë dinamikën e krizave politike anembanë botës, nuk e ka të vështirë të kuptojë se zakonisht janë mediat ato që kanë të drejtë. Janë ato që kapin sinjalet e para të asaj që po ndodh dhe të vërtetave që burokratët dhe diplomatët perëndimorë arrijnë t’i artikulojnë me shumë më tepër vonesë.
Kjo garë e dy shpejtësive, asaj të zyrtarëve teknokratë, të ambasadorëve lokalë, të njerëzve që vegjetojnë në nivelet fundore të administratave perëndimore, që e kanë vështirë të shkëputen nga raportet që u kanë hartuar eprorëve prej viteve dhe nga politikat që kanë vulosur pas diskutimesh të pafundme, kjo garë pra, mes tyre dhe një grupimi tjetër, atij të gazetarëve dhe reporterëve të terrenit, që perceptojnë realitetin e momentin dhe prekin të vërtetën faktike, është zhvilluar në më se një rast edhe në Shqipëri.
Ajo, ka treguar se të parët shpesh kanë qenë të gabuar dhe të vonuar dhe në fund kanë adaptuar qëndrimet dhe pasqyrimin që ka bërë media.
Le të sjellim vetëm një shembull nga periudha e qeverisjes së Rilindjes. Ndërkohë që ambasadori amerikan shpallte në krah të Saimir Tahirit, luftën kundër drogës si një histori suksesi, ndërkohë që Guardia di Finanza dekretonte në vjeshtën e 2016 kanabisin të çrrënjosur nga Shqipëria, ndërkohë që Rama krekosej në parlament se “po të kishte hashash, nuk mund të heshtte Lu dhe Vlahutin”, mediat dhe opozita filluan denoncimin e këtij fenomeni që po merrte përmasa marramendëse.
Nuk vonoi shumë dhe kjo betejë dhëmb për dhëmb, mes pushtetit që ironizonte kazanët gazetareskë dhe makinerinë politike të baltës dhe fakteve të përditshme të parcelave të kanabisit, tërhoqi vëmendjen e shtypit ndërkombëtar. Në pak muaj në Shqipëri nuk mbeti media prestigjioze pa shkelur dhe pa denoncuar hambarin e “barit” të Europës.
Vetëm pas kësaj, pas kthimit në një kauzë të brendshme, gazetat dhe TV perëndimore kthyen sytë nga Tirana dhe u desh denoncimi i tyre që të shkunde nga letargjia diplomatët e Tiranës dhe eprorët e tyre që mbulojnë Ballkanin.
Këto do të bënin që Donald Lu, t’i shkonte në zyrë Edi Ramës për t’i kërkuar shkarkimin e ministrit të Brendshëm dhe që europarlamentarët dhe Bundestagu gjerman të ngrinin zërin për luftën kundër kanabisit.
Në përmasa të tjera, kjo që po ndodh tani, mund të përsërisë të njëjtin skenar. Provokimi i një krize nga opozita, dhuna, djegia e mandateve dhe braktisja e parlamentit, kanë krijuar premisën për kthimin e syve nga Shqipëria. Mediat perëndimore tashmë ia kanë behur dhe po vënë gishtin mbi plagë. Ndoshta nuk është e largët dita kur të vërtetat e tyre do të shkundin nga përgjumja edhe diplomatët lokalë dhe kancelaritë e vendeve të tyre.
Pikërisht këtë lojë, atë të perëndimit të dy shpejtësive, ku gazetarët përshkruajnë një realitet që trondit më pas edhe burokratët, e ka kuptuar edhe Edi Rama. Si një njohës i mirë i “PR” ai e ka ndjerë se ç’mund të prodhojë në të ardhmen mekanizmi mediatik i vënë në lëvizje.
Prandaj ai la parlamentin dhe nxitoi të nxjerrë kokën, pak pas mesnatës në “Porta a porta”. Prandaj ai ka lobuar me gjithçka kishte mundësi që të balancojë valën e artikujve dhe reportazheve për qeverisjen e tij, që nuk po pushojnë në mediat perëndimore që prej 16 shkurtit.
Askush nuk mund të vërë bast se me sponsorizimin e shfaqjeve të neveritshme si ajo e së martës në mbrëmje, ai do të arrijë ta realizojë qëllimin e vet. Por, ama, asnjeri nuk mund ta akuzojë si miop, që nuk e shikon se nga i vjen rreziku.
Pavarësisht se për momentin e ka mbështetjen e kancelarive, ai tashmë e di se cili është “kazani” që mund të shkërmoqë fasadën e shndritshme që ka ndërtuar, duke nxitur një efekt domino. Për të ndalur këtë, shkoi e ra në gjunjë tek Bruno Vespa.
